Instytucja zasiedzenia nieruchomości została uregulowana w art. 172 Kodeksu cywilnego który brzmi następująco:
„§ 1. Posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).
- 2.Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.”
Dla osoby nie mającej wiedzy prawniczej, czytającej wyżej wskazany artykuł pierwszy raz brzmi to zapewne jak nie do końca zrozumiałe zaklęcie. Bez obaw – postaram się rozjaśnić brzmienie tego przepisu oraz wyjaśnić na czym polega omawiane zagadnienie, aby było ono zrozumiałe dla każdego.
Zasiedzenie jest jednym ze sposobów nabycia prawa własności nieruchomości. Zasiedzieć można zarówno nieruchomość gruntową, jak i prawo użytkowania wieczystego. Przez wiele lat zasiedzenie prawa użytkowania wieczystego była elementem sporym zarówno w doktrynie, jak i w sądownictwie, jednakże Sąd Najwyższy, długi czas temu, odpowiednią uchwałą z 11 grudnia 1975 roku uregulował zasiedzenie użytkowania wieczystego i uznał, iż można również to prawo zasiedzieć. Należy jednak pamiętać, iż zasiedzenie użytkowania wieczystego jest możliwe wyłącznie przeciwko innemu użytkownikowi wieczystemu. Reguła nie ma zastosowania w przypadku Skarbu Państwa i lub gminy – którzy przecież są właścicielami gruntu. Samo zasiedzenie mianowicie, polega na tym, że określoną nieruchomość należy zajmować przez czas określony w w/w artykule, który szczegółowo opiszę poniżej.
Posiadacz w dobrej wierze to posiadacz, który żyje w usprawiedliwionym, na podstawie zaistniałej sytuacji, błędnym przekonaniu, że prawo własności za zasiedzianej nieruchomości rzeczywiście mu się należy. W tej sytuacji przez okres 20 lat musi on być we władaniu nieruchomością. Wyróżnia się dwa typy posiadacza:
- Posiadaczem samoistny – jest to osoba, która zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego (z dnia 19 grudnia 2000 r., V CKN 164/00) i postanowieniem Sądu Najwyższego (z dnia 28 lutego 2002 r., III CKN 891/00) „postępujez rzeczą jak właściciel, o czym świadczą okoliczności dostrzegalne dla innych osób, wyrażające wolę posiadacza do wykonywania prawa własności”.
- Drugim rodzajem jest posiadacz zależny. Charakteryzuje się tym, że posiadacz nie postępuje z nieruchomością „jak jej właściciel” – jak to jest w przypadku posiadacza samoistnego – lecz jak osoba wykonująca inne prawo na które wpływ ma prawo własności np. najem, dzierżawa, czy użyczenie. Posiadanie zależne nie uprawia do nabycia własności po upływie określonego okresu. Konieczne jest wykazanie przejścia posiadania zależnego w samoistne.
cdn.
Autor: Radek Knapek
DZIAŁ PRAWNY BROWWAR NIERUCHOMOŚCI